Όπου στην αρχή, σε μια σκηνή, η χαζοχαρούμενη υπηρέτρια, η Ζαμπέτα (Δέσποινα Στυλιανοπούλου), που είναι τρελά ερωτευμένη με τον «γίγαντα», το Νίκο, τον τριπίθαμο ψιλικατζή της γειτονιάς (Νίκο Ρίζο), συζητώντας με μια συνάδελφο της και φίλη της, της παραπονιέται ότι είναι παραμελημένη συναισθηματικά, και ότι για να ακούσει μια γλυκιά αντρική κουβέντα, θα πρέπει πρώτα να χτυπήσουν οι καμπάνες της Αγίας Ζώνης,και στο σημείο αυτό αρχίζουν να σταυροκοπιούνται οι δυο γυναίκες, ευχόμενες –προφανώς, να τις ακούσουν γρήγορα αυτές τις καμπάνες.
Η απορία μου τώρα, μετά από αυτήν την ατάκα, είναι αν πράγματι υπάρχει αυτή η αγία με το όνομα Ζώνη, η οποία έχει και καμπάνες και δική της εκκλησία. Και αν ναι, γιατί άραγε να είναι τόσο σπάνιο το να χτυπάνε οι καμπάνες της;
Αν δε, πρόκειται για το γνωστό αξεσουάρ της ενδυμασίας της Παναγίας, απορώ αν υπάρχει πράγματι ναός αφιερωμένος σε τέτοια πράγματα.
Δηλαδή μπορεί να δούμε και ναούς αφιερωμένους σε προσωπικά αντικείμενα σύγχρονων αγίων όπως ο γέροντας Παΐσιοςνα πούμε, και να έχουμε ναό αφιερωμένο στα γυαλιά του, ναό αφιερωμένο στη στρατιωτική φανέλα του, ή ναό αφιερωμένο στις πλαστικές του παντόφλες; (για να θυμηθώ μερικά από τα πρόσφατα πράγματα του που έχουν εκτεθεί σε λατρεία σε προσκύνηση, σε ασπασμό σε διαφορές εκκλησιές μας!)