Ο Μαρκος Αρμενακηςκοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
http://agios-nektarios.net/didaxes/blog-post_587/
Ό επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, ό όποιος έζησε τον Ε μ.Χ. αιώνα, διηγείται πώς μια φορά τον επισκέφθηκε ένας μοναχός, πού ερχόταν από πολύ μακριά.
Το δεξί χέρι του μοναχού αυτού δεν λειτουργούσε, ήταν τυλιγμένο και βρωμούσε σαν την κόλαση!
Και πράγματι με την κόλαση έχει να κάνει η ιστορίαδιότι ο μοναχός αυτός -όπως του εξήγησε έπεσε λέει σε μια μέρα έκσταση, είδε την κόλαση, και βούτηξε το χέρι του αυτό στα καζάνια που έβραζαν, και έβγαλε από εκεί την πόρνη μητέρα του, και την έστειλε στον παράδεισο. (σ.σ. οι ανόητοι της σελίδας Άγιος Νεκτάριος, δεν ξέρουν ότι στην τελική κρίση οι άνθρωποι πηγαίνουν στην βασιλεία των ουρανών, και γι αυτό λένε αυτά τα παραμύθια, για εξαγωγή από την κόλαση και εισαγωγή στον παράδεισο.)
Κι ό μοναχός τα διηγήθηκε όλα στον επίσκοπο, και κατέληξε λέγοντας, ότι αρπάχθηκε ό νους του, στον ουρανό και με έκσταση ψυχής είδε δεξιά τον παράδεισο, και αριστερά την κόλαση…
Στην αριστερή λοιπόν πλευρά, είδε λέει μία φοβερή λίμνη, έναν βόρβορο γεμάτο ακαθαρσίες, λάσπη και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα φοβερό μείγμα, πού έβραζε και κόχλαζε,και είδε να ανεβοκατεβαίνουν οι ψυχές. Πότε να βυθίζονται και πότε να ανεβαίνουν ψηλά, να ανέρχονται λίγο σαν να παίρνουν μια αναπνοή και ξανά πάλι μέσα και ξανά πάλι έξω, χωρίς τελειωμό. Είχε την αίσθηση, όπως ακριβώς βράζει κανείς τα φασόλια ή τα
ρεβίθια και με τον βρασμό ανεβοκατεβαίνουν αυτά, κατά τον ίδιο τρόπο έβλεπε και τις δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις να ανεβοκατεβαίνουν.
Κάποια στιγμή λοιπόν, ανεγνώρισε και τη μητέρα του, της οποίας είδε το κεφάλι. Ανεγνώρισε κι αυτή τον γυιό της πού εύρίσκετο στην άκρη της λίμνης και φώναξε: -Παιδί μου, ΕΛΕΟΣ!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!! Και ξαναβυθίοτηκε πάλι μέσα. Και ξαναβγήκε πάλι, ξαναφάνηκε, μέχρι τη μέση τώρα. Και ξαναφωνάζη πάλι «έλεος! έλεος! βοήθεια! βοήθεια!» -Παιδί μου, βοήθησε με, βοήθησε με!!! Καίγομαι, πνίγομαι, βασανίζομαι, υποφέρω!… Και ξανά πάλι βυθίστηκε. Και ξαναβγήκε για τρίτη φορά.
-Και τόσος ήταν ό πόνος μου, λέει ό μοναχός, τόση ήταν ή οδύνη μου και
τόση ή λαχτάρα μου, πού την ώρα πού ξαναβυθιζόταν, βούτηξα το χέρι μουμέσα, την άρπαξα από τα μαλλιάκαι με πολλή βία την τράβηξα έξω, και την έστειλα στον παράδεισο, όπου οι άγγελοι την έπλυναν, την έντυσαν και την στόλισαν!..
Το χέρι μου όμως πού βούτηξε μέσα σ’ αυτή την φοβερή κατακαιομένη λίμνη του πυρός, την βρωμερά και δυσώδη και μάλιστα μέχρι τον αγκώνα, ήταν όχι μόνο καμένο -διότι έκαίετο εκείνη ή λίμνη- αλλά και βρωμούσε απαίσια.
–Πάτερ μου, είπα σε έναν άγιο Γέροντα και ασκητή, σε παρακαλώ πάρα πολύ, κάνε κάτι και θεράπευσε το χέρι μου.
Κι εκείνος μου είπε:
–Όχι! Μέχρι πού να πεθάνεις, θα το δείχνεις!
Είναι ή απόδειξης, για το πόση δύναμη έχει ή Θεία Λειτουργία, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, οι προσευχές με το κομποσκοίνι και οι ελεημοσύνες για έναν κεκοιμημένο.
(σ.σ. ο οποίος κεκοιμημένος κοιμάται σωματικά στον τάφο, άρα δεν έχει πάει ακόμα σε καμία κόλαση)
Σχολιάζω:
Σε ποια κόλαση πήγε η «κεκοιμημένη» αμαρτωλή μητέρα του μοναχού, από όπου λέει την τράβηξε με το χέρι του και την έβγαλε;
Αφού σωματικά, είναι ακόμα στον τάφο.
Αφού δεν έχει γίνει ακόμα η ανάσταση των νεκρών και η τελική κρίση!
Τι καλακίες είναι αυτές που γράφει -κάθε μέρα, αυτή η σελίδα «Άγιος Νεκτάριος ο Αιγινήτης»;
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1705683666363941&id=100007669718164
